دنیای ما..
نوشتن را دوست دارم , آنقدر که آرامم می کند! مثل آب روی آتش :)
دنیای ما..
نوشتن را دوست دارم , آنقدر که آرامم می کند! مثل آب روی آتش :)درباره من
آدمها خیلی متفاوت , نسبت به همدیگر زندگی می کنند.. بعضی ها , ارام و بدون هیچ دغدغه و بالا بلندی ,... اصلا انگار به دنیا آمده اند تا بر روی یک خط مستقیم , آرام و بی دغدغه حرکت کنند تا به آخرش برسند! خیلی هم سوسول و نازک نارنجی هستند. اصلا نمی شود باهاشان شوخی جدی هم کرد!
بعضی های دیگر , عین خمیر نانوایی , خوب ور آمده اند.. انقدر که مشت و لگد روزگار خورده اند و تاب آورنده اند و ادامه داده اند! حتا گرمای تنور هم از رویشان نمی برد. عقیده دارند که انسان آمده تا ساخته شود. خب ساخته شدن هم که الکی الکی نیست؟! هست؟! نه نیست دیگر... یه کم مشت و لگد و عذاب لازم دارد.. یک مقدار دغدغه و مسئله که حلش کند ! تمام مصیب هایی که البته از دید دیگران مصیبت است , برایش نوش است! خوشحال است که نازک نارنجی و لوس نیست! همچین جنبه ی بالایی هم دارد..
بعضی های دیگر هم که مشت و لگد روزگار انقدر شدید است که بندگان خدا وا میروند و ... دیگر چیزی برای ادامه زندگی نمی ماند! اصلا دیگر همچین ادمهای وا رفته ای را نمی شود گذاشت داخل تنور!
من از دسته آدم های میانه هستم! نه نازک نارنجی! نا وارفته و ناامید...
بابت تمام تجربیاتم , تاوان داده ام ! سختی کشیده ام.. ولی بابتش خوشحالم ! چون از من کسی را ساخته که خودم دوست میدارم.. نه اینکه فکر کنید مشت و لگد روزگار تمام شده هااا! خیر.. همچنان ادامه دارد و خواهد داشت! اگر نباشد که زندگی زندگی نمیشود. ما هم ساخته نمی شویم..
همیشه برای یک زندگی ایده آل , هیجان لازم است .. حتا اگر هیجانش یک مقدار اشک درآر باشد ;)
ادامه...
7.
آن اول ها که هنوز درک درست و حسابی از زندگی و اتفاقات اطرافم نداشتم , حس می کردم یک زمانی و روزی می رسد که همه چیز عالی و بی نقص باشد و من در آن زمان خیلی خاص و شگفت انگیز, احساس خوشبختی بکنم!!! ولی خب واقعیت اینگونه نیست! هیچ وقت و هیچ زمانی را نمی شود پیدا کرد که همه چیز عالی و بی نقص باشد و من هم بتوانم در آن احساس خوشبختی بکنم ..
ولی این فقط تصور من نبوده و نیست.. خیلی ها این گونه زندگی می کنند. مثلا فکر می کنند که قرار است معجزه ای اتفاق بیافتاد تا ناگهان احساس خوشبختی در درونشان تولید شود . درحالیکه زندگی با تمام اجزای نقص دارش در جریان است و اگر همین اجزای نقص دارش نباشند که زندگی , زندگی نمی شود!
الان به این نتیجه رسیده ام که هرگز همچین زمان و این چنین معجزه ای وجود نخواهد داشت! معجزه من هستم. من و دیدم به زندگی..
فهمیده ام که حتا نفس کشیدن هم می تواند در من احساس خوشبختی کند, علی رغم تمام مشغله های فکری ام!
باربارادی آنجلیس می گوید : اگر نتواند همین الان , با تمام مشکلاتی که فکر میکنید دارید , احساس خوشبختی کنید , مطمئن باشید زمانی که تمام مشکلات شما هم حل شود , نخواهید توانست احساس خوشبختی را پیدا کنید.
احساس خوشبختی , همان لذت بردن از تک تک ثانیه های زندگی ست..
همان لبخند مادر و حضور پدر..
همان دربند و عکس سلفی گرفتن روی تله سی ..
همان در اغوش عشقت وول خوردن و کیف دنیا رو کردن..
همان صحبت کردن با یک دوست خوب..
همان دیدن یه فیلم خوب در سینما..
همان اب دادن به گیاه مورد علاقه..
همان اساس کشی کردن به خانه جدید..
همان نیم ساعت پیاده روی کردن های صبح..
همان صبحونه ی خوشمزه میل کردن در کنار کسی که عمیقن دوستش دارم..
و همان های زیادی که شمارشان از دستم در رفته است!
من خوشبختم!
من کاملا با شما موافقم. همه چى به دیدگاه بستگى داره. غم همیشه هست و ما باید خوشحالى هاى کوچیک رو پیدا کنیم. :)
;)