41. M,S

دوباره مامان شروع کرده است . تلفن را گرفته دستش , به عمه کوچکم زنگ زده و حسابی دارد ته دلشان را خالی می کند که :"نکنید! بدبخت میشه احمد. نذارید به حرف دلش گوش بده. یه عمر باید مریض داری کنه ها. خودشم ضعف اعصاب میگیره..." عمه ام گویا بغض کرده است !

مامان: "چرا ناراحتی؟ چیزی نشده که ... خدا رو شکر زود فهمیدید. نه عقدی نه چیزی . یه بله برون بوده دیگه"

گویا عمه دارد از بخت بد پسرش میگوید و شانسی که ندارد.که نمیداند چرا دست روی هر دختری که می گذارد یک چیزیش جور درنمی آید..

مامان:"ای بابااااااا! تو رو خدا اینطوری نگو. ایشاالله خدا یکی بهترشو براش در نظر گرفته. اینا رو برای خودت غصه نکن. لابد لیاقت پسرت و نداشتن...اره بابا! کم مرضی نیست بخدا ام اس! من توی خواهرزاده خودم دارم میبینم دیگه. اخه احمد چه گناهی کرده؟"

حرفهایش شده اند مته و دارند مغزم را سوراخ می کنند. تمام مدت به هیچ کسی جز آن دختر فکر نمی کنم. راستش حسابی از دست مامانم عصبانی هستم. نمیدانم شاید هم نباید باشم ولی عصبانی هستم.حالا چون دختر طفل معصوم ام اس دارد نمی تواند زندگی بکند؟ باید تا اخر عمرش خواستگارها بیایند و تا فهمیدند ام اس دارد در بروند؟ مامان همچنان دارد حرف میزند:"بهش بگو جواب یک دونه از اس ام اس هاشم نده. بعد یه مدت از سرشون میافته" پس دختره حسابی هم دل بسته پسرعمه ی من شده. چقدر هم که زود! اخر قبلش که دوست نبوده اند. از روز خواستگاری تا همین الان دو هفته هم نمیشود. همین دو روز پیش رفتند برای بله برون! دلم کباب میشود. لابد هر اس ام اسی که میدهد چشم میدوزد به گوشی اش تا احمد جواب بدهد و احمد هم که طبق نسخه مادر و خواهر و زن دایی و دایی اش جواب نخواهد داد. احمد گفته است که حسابی دلش برای دختر میسوزد. چون مامان دارد میگوید بهتر است دلش به حال خودش بسوزد...

احمد 9 سال پیش با رعنا نامزد کرد . مچش را با دوست پسر سابقش گرفت. حتی تمام مکالماتشان را ضبط شده داشت و مثل روانی ها می نشست گوششان میداد!!!! گویا رعنا عاشق دوست پسرش بوده و بابایش مخالف ازدواجشان بوده. این میشود که تا عمه جانم میرود خواستگاری اش, پدر رعنا بدون رضایت دخترش بله را میدهد :/ احمد هم که از همه جا بی خبر عاشق رعنا شده بود. چند باری به مغازه ی احمد رفته بود تا لوازیم ارایش بخرد و کلی هم گویا عشوه و ناز داشته است. در نهایت هم دل احمد را برده بود. نامزد که کردند، چشم های احمد از شدت خوشحالی برق افتاده بودند و بی دلیل میخندید. پسری که همیشه او را می توانستی در مغازه اش یا کنج اتاقش پیدا کنی . میان جمع و مهمان ها امده بود و در پذیرایی به کمک عمه میکرد. رعنا هم سن من بود. یک دختر با موها و چشم و ابروی خرمایی. پوست سفید. چشم های درشت. لب های قلوه ای . دماغ جم و جور. لبخند های قشنگی داشت ولی اصلا گرم نمی گرفت. حتی یادم است که آن موقع حس کردم که با احمد هم سرد برخورد می کند ولی گذاشتم به حساب خجالتش از ما..

در آن دوسال کشمکش ، پدر رعنا با اینکه از خیانت دخترش مطلع بود ، راضی به جداییشان نمیشد و پایش را کرده بود توی یک کفش که باید مهرش را بدهی . عقد بسته توی بوده! آن اواخر هم احمد را کشیده بود کنار که من رعنا را درستش می کنم . تو کنار نکش :/ احمد حتی رعنا را بوس هم نکرده بود! حرصش گرفته بود که باید جایزه ی خیانتش را بدهم؟؟؟؟

گویا خدا خیلی احمد را دوست داشت که بعد از دوسال , پدر رعنا فوت کرد و همان فردایش رعنا و احمد توافقی شدند و پس فردایش هم رعنا با دوست پسرش ازدواج کرد و از آن محله رفتند...

5 سال تمام احمد افسرده محض شده بود. تمام موهایش سفید شد. هر چه می گفتند ازدواج کن , عصبی میشد و پاچه میگرفت. الان 9 سال است که از ان ما جرا می گذرد ولی احمد همچنان مجرد است. نزدیک به 40 سالش شده... 

این هم از اخر عاقبت اخرین دختری که به خواستگاری اش رفت! گفتند ام اس دارد. 

از روز اول هم نگفتند که ام اس دارد. گذاشتند بعد بله برون. مامان میگوید حالا خوب است نگذاشتند بعد از عقد!

راستش را بخواهید من بیشتر از احمد دلم برای آن دختر میسوزد. 

خب مریض است دیگر.. قتل که نکرده است :(

اصلا مگر دست خودش بوده که مریض شده؟ حالم خیلی بد است! 

اصلا همان بهتر که با پسرعمه ی من ازدواج نکند. باید با کسی ازدواج کند که عاشقانه دوستش داشته باشد و منتش را هم بکشد. نه اینکه یک عمر منت مریض بودنش را به سرش بزنند...