38.دختردایی

یک جا برای نشستن باز میشود, می نشینم. پلک هایم عجیب سنگین شده اند. تا ساعت 3 صبح به اصرار خواهرجانک فیلم "خاطرات یک گیشا" را دیدیم! تحمل صدای فروشنده های دست فروش داخل مترو واقعا برایم غیرقابل تحمل میشود. دوست داشتم می توانستم دستمال توی دستم را فرو کنم توی حلقشان که انقدر بالا سر من داد و هوار نکنند.. خواهرجانک نشسته روبرویم و کنارش.. کنارش؟!!! 

یک دفعه بند دلم پاره میشود. کنارش دختری نشسته که در نگاه اول حس کردم دختر دایی مان است. ولی خب او نیست. خانه آنها شهرستان است و نزدیک به هفت ساعت هم از تهران فاصله دارد. علاوه بر همه این ها , این اواخر روابط بین خاله ها و دایی کوچیک با دایی بزرگم تیر و تار شده و حتی برای نامزدی خواهرجانک هم نیامدند.حتی زنگ هم نزدند که نمی آیند! با یک اس ام اس خشک و خالی اعلام داشتند که نمی توانند در این مراسم حضور داشته باشند. چقدر هم مامان جانم ناراحت شد و غصه خورد که حتی زحمت یک تلفن را هم به خودشون نداده اند. روی مخ ترین قسمت ماجرا این جاست که مقصر اصلی همان دایی بزرگه است که خودش را حسابی جیبوتی کرده(این کلمه جبیوتی , جدیدا و به طرز کاملا ناخودآگاهی , جای یک سری از فحش های من را که با "چ" شروع می شد,اشغال کرده است :)) )و فکر می کند که تمام اموال خدابیامرز بابابزرگم باید مال او باشد و خودش بالا بکشد و بخورد و نوش جان کند. بعد بقیه خواهر و برادرهایش هم خفه شوند و نگویند بالا چشمت ابرو! مگر میشود اخر؟ مقصر نباشد و همه خواهر و برادرهایش برعلیه ش باشند؟ ولی من دلم برای دختر دایی ام حسابی تنگ شد. خصوصا با دیدن آن دختر که حسابی هم شبیه ش بود. نگاه که می کرد. اخم که می کرد. می خندید یا حرف که میزد, تماما من را یاد دختردایی جانم می انداخت. متاسفانه نمی دانم چرا او هم خودش را جیبوتی کرده!!!! 

ولی دل من حسابی برایش پر کشید..

این دختردایی ام که تا همین دو سال پیش تنها دختردایی هم بود , همه اش 11 ماه از من بزرگتر است و تمام دوران کودکیمان را با هم گذرانده ایم.. حتی یک برگه دارم که در آن پیمان خواهری هم بسته ایم:)) جانمان برای هم در میرفت . تا اینکه او بزرگتر شد و کم کم از فامیل پدری اش فاصله گرفت! این تغییر رفتارش برای من غیرقابل فهم بود ولی خب معدود زن دایی هایی در دنیا وجود دارند که بچه هایشان را از فامیل پدریشان بیزار نکنند..

خاله ها و مامان من که می شوند عمه های این دختردایی جان , در تمامی مراسمات نامزدی و عروسی و قبول ازدانشگاه و خلاصه تمام مراحل مهم زندگی اش , خودشان رو به معنای واقعی کلمه قطعه قطعه کرده اند تا اب توی دل این دختردایی جانمان تکان نخورد. مدام هم قربان صدقه اش می روند و روی چشمشان می گذارند. اخر تا همین دوسال پیش , یک دختر برادر که بیشتر نداشتند. کارهایی که حتی یک دهمش را خاله هایش برایش انجام نداده اند. محبتی که خاله هایش یک صدمش را هم ندارند!!!! ولی رسم روزگاراست دیگر...

من دلم می خواهدش! خیلی...

تمام وقت زل زده بودم توی صورتش و اصلا هم نگران نبودم که ببیند:))