33.مربی خوبی میشوم :)

چند روز بود طبق ثبت نامی که کرده بودم و برنامه که داده بودند , در کلاس های تئوری مربیگری درجه 3  شرکت کردم . چهار روز پشت سر هم از ساعت 8 و نیم صبح تا 2 ظهر! 11 درس را قرار بود در این چهار روز 5 و نیم ساعته یادمان بدهند!!! هر چقدر فکر می کردم با عقلم جور در نمی آمد که چطور می تواند ممکن باشد عایا؟؟؟

ولی خیلی راحت ممکنش کرده بودند. و از روش بسیار متداول پیچاندن استفاده نمودند و حتی وقت هم اضافه می آوردند! یعنی محض رضای خدا یکی از این روز ها بنده تا ساعت 2 سر کلاس نماندم و یا ساعت 1 کلاسمان تمام شد یا ساعت11 و یا حتی 10!!!! 

همه ی استادید محترم می آمدند و به صورت خیلی زیرزیرکی سعی می کردند فقط مباحثی را توضیح بدهند که سوال امتحان است و می رفتند..

یکی از همین اساتید محترم که با وجدان ترینشان بود و تنها استادی هم بود که کلاسش تا 1 و نیم کش پیدا کرد, فرمودند اگر بخواهید شخص مطرحی بشوید آن هم در ایران اصلا کار مشکلی نیست.فقط کافی است یک مقداری مطالعه تان را بالا ببرید. چرا که هیچ کس هیچ چیز بلد نیست. همه سمبل کننان بالا رفته اند و یک مدرک الکی هم گرفته اند گذاشته اند گوشه جیبشان . کلی هم ادعایشان می شود. اصلا هم زحمت مطالعه و خواندن 4 عدد کتاب اضافه تر را به خود نمی دهند و از آنجایی که ملت ما هم اصولا ملت کتاب و علم گریزی هستند و عشق مدرک دارند, متوجه نمی شوند که طرف چیزی بارش نیست و خلاصه که حسابی بازار کلاهبرداری و شیرمالی کردن سر , داغ است!

راستش پر بیراه نمی گفت. در دروان دانشگاه توقع سنگین شدن دروسم را داشتم طوری که نتوانم کوچکترین فرصتی برای تفریح پیدا کنم ولی دقیقا برعکسش اتفاق افتاد. آنقدر تفریح می کردم که وسطش هم یک سری به دانشگاه می زدم. انقدر که همه اساتید کتاب های 500 یا حتی 600 صفحه ای و یا حتی چند کتاب 200-300 صفحه ای را در یک جزوه نهایتا 100 صفحه ای خلاصه می کردند و به خورد دانشجو می دادند. از همان هم امتحان می گرفتند. بعد مدیونید اگر فکر کنید که برگه امتحانی اصلا مهم باشد! قضیه نمره این گونه بود که استاد از ریخت شما خوشش می آید یا نه! و این را دیگر باید واگذار می کردیم به بخت و شانس و اقبال! در حالیکه من نوعی که دارم مهندس می شوم خیر سرم باید خط به خط آن کتاب ها را بلد باشم! بفهمم! یاد بگیرم!!!!!

البته این یکی از بهترین نوع اساتید بود که برایتان گفتم. یک سری اساتید بودند که کلا مایه تفریح و خنده ی دانشجویان بودند آنقدر که شوت تشریف داشتند.. و من واقعا حیرت می کردم از اینکه این اقا چگونه استاد شده است؟؟؟؟

یکی از همین اساتید حیرت انگیز , استاد اندیشه اسلامی تشریف داشتند. ته لهجه گیلانی داشت. یک اقای میان سال با قد کوتاه و شکم گنده و کله ی نیمه کچل! کلاس هایش آنقدر فان بود که جا برای نشستن پیدا نمی کردی. ولی من لجم در می امد از خنگ بازی هایش و این که نمی فهمید بچه ها دستش انداخته اند! درس که نمی داد. چند برگه همیشه دستش داشت که به محض ورود میداد دست یکی از دختر هایی که در ردیف جلو نشسته بودند , تا کپی اش کند روی تخته و ما هم از روی تخته کپی اش کنیم روی دفترمان!  قصه از همین جا شروع می شد..

استاد این کلمه یعنی چی؟!

استاد یک نگاه به تخته می کرد. یک نگاه به جزوه هایی که در دست آن دختر پای تخته بود , بعد هم صدایش را می انداخت توی دماغش و لهجه اش را هم غلیظ می کرد و یک چیزهایی به صورت خیلی نامفهوم و پیچیده با صدای پایین تحویل میداد! بعد یکی دیگر از بچه ها دوباره همان سوال را تکرار می کرد! مدیونید اگر تصور کنید یک جمله حتی یک جمله ش شبیه سری اول بوده باشد! و همین میشد که استاد میشد ملعبه ی دست دانشجویان...در طول ترم فقط دو جلسه سر کلاسش حاضر شدم! جلسه اول و جلسه آخر! آن هم فقط به خاطر اینکه حذفم نکند و نکرد...

بی خود نیست که یک سال مداوم می روی باشگاه بدنسازی و در نهایت همان خانومی هستی که بودی! بی خود نیست که یک سری رژیم بی خود و من درآوردی و در خوشبینانه ترین حالت اینترنت در آوردی میدهند دست آدم و آدم هم فکر می کند الان است که بشود جنیفر لوپز! 

من مانده ام اصلا چطور از دلشان می آید ؟ انقدر امید و خیال واهی بدهند به این مردم بدبخت؟ بعد هم پولشان را بکنند توی جیبشان و بروندپی عشق و حالشان؟ 

به نظرم فقط کافی است هر کسی در هر کاری که هست وجدان کاری داشته باشد و احساس مسئولیت کند! خودش را به روز کند و علمش را با اطرافیانش تقسیم کند. یکی از اساتیدمان حرف خوبی میزد: اگر هر چه که بلد هستید را در اختیار دیگران قرار دهید باعث میشود که خودتان را ملزم کنید تا بیشتر و بیشتر بدانید ! پس هر چه بلدید به اطرافیانتان بیاموزید و به علم خودتان اضافه کنید تا یک پله جلوتر باشید!

کسانی که علمشان را دو دستی می چسبند و حاضر نیستند با کسی تقسیمش کنند , در همان نقطه ای که هستند در جا می زنند و دهها قدم از همان اطرافیانشان عقب می مانند چرا که فکر می کنند خیلی می دانند در حالیکه نمی دانند..

جمعه هم یک سمینار فیتنس برایمان گذاشته اند. امیدوارم مانند کلاس هایشان نباشد!

قول میدهم مربی خوبی بشوم :) 

+ طفلکی فرهاد , تند تند زنگ می زند و حالم را می پرسد. حتی اگر زمان ناهار خوردنش باشد. میدانم که می خواهد هیچ حس بدی نداشته باشم. کاش میدانست که با وجودش همه حس های بد را تکه پاره می کنم :*

++ اسم وبلاگ قبلی ام را در گوگل سرچ کردم و هاج و واج ماندم! چه کسانی که پست گذاشته اند و دنبالم نگشته اند!!!! سراغم را گرفته اند و.... 

انقدر طرفدار داشتم و خبر نداشتم؟! اولش دوست داشتم بروم و کامنت بگذارم و بگویم من اینه هاشم! ولی بعد دلم نیامد!!! دلم نیامد تمام عاشقانه هایی که باورشان کرده بودند در تمام آن سال ها, خرابش کنم. همان در بی خبری بمانند بهتر است گویا

32.اولین بوسه

هنوز وقت داشتم می توانستم بیرون باشم. هنوز فرصت داشتم که کنارش باشم. وقتی به ساعت اشاره کرد و گفت:"دیرت نشه؟" گفتم :"نه من تا 9 وقت دارم" لبخند زد و با هیجان نگاهم کرد:"ینی دوست داری بیشتر پیشم باشی؟" چه خوب که انقدر زود می گیرد. از همان معدود مردهایی ست که حرف های نگفته ات را از پس چشمانت و کلماتت می خواند. از همان هایی که مجبور نیستی جز به جز برایش توضیح بدهی تا بفهمد! از چشم هایت همه چیز را می خواند. لبخند زدم و با سر حرفش را تایید کردم. دوست نداشتم آن روز تمام شود. بماند که چقدر به خودم سقلمه زدم که جمع کن خودت را بابا! ولی جمع نمی شد خودم و این واقعا دست خودم نبود. باید اول سراغ ماشینش می رفتیم که در جای دیگری بود. زمان رد شدن از خیابان, من را پشتش خودش حفاظت می کرد. از من فاصله داشت. حس می کردم نمی خواهد احساس ناامنی بکنم. و قلب من به سمت جلو هولم میداد و بی اختیار دستم دور بازویش پیچید... 

حس کردم که نفسش برای چند ثانیه درون سینه اش حبس شد. مکث چند ثانیه اش را فهمیدم و به روی خودم نیاوردم. نمی دانستم و نمی خواستم بدانم که کارم درست است یا نه . تصمیم داشتم همان کاری را بکنم که آرامم می کند. که به نظرم قشنگ می آید. که دلم می خواهد! او هم گویا تصمیم داشت به روی خودش نیاورد.  آن طرف خیابان با لبخند نگاهم کرد. معنی نگاهش را فهمیدم. لبخند از لبش محو نمی شد. می دانستم که برای او هم قشنگ بوده ولی مدیونید اگر تصور کنید که به روی خودم آوردم. آنچنان برخورد می کردم که انگار اصلا هم از روی قصد بازویش را نگرفته ام:))

رفتیم سفره خانه سوگلی! از همان جا شدم سوگلی اش...

...

تصمیم داشت خیابان گردی کند. ثانیه ها کش آمده بودند. صدای نفس هایم را می شنیدم. صدای نفس های او را هم!

خیابان گردی تبدیل به کوچه گردی شد و به انتهای یک کوچه بن بست و خلوت و تاریک ختم شد. میدانستم دارد چه اتفاقی می افتد و می خواستم که آن اتفاق بیافتد.. همه جا تاریک بود. نور ماه روی صورتش تابیده بود. با همان نور ماه می توانستم چهره اش و برق چشم هایش را ببینم. دستانم را بوسید!

سرم را تا جایی که می توانستم پایین گرفته بودم. شرم بود؟ حیا بود؟ نمی دانم ولی هر چه که بود نفسم را بند آورده بود. نیروی عجیبی قلب مرده ام را زنده کرده بود . صدایش قلبم را می شنیدم و صدای نفس هایم را...و نفس هایش را! تمام وجودم منتظر آن لحظه بود. تمام مقدمه چینی ها و مراسماتمش برایم جذاب و خواستنی بود. دوست داشتم بگویم من که میدانم چه می خواهیم! دوست داشتم بگویم داری خاک مردگی را از روی صورتم کنار می زنی ! دوست داشتم در چشمانش نگاه کنم..

آن شب , شب من و دلم بود. پس نگاهش کردم..

در دو چشمش گناه می خندید

بر رخش نور ماه می خندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله ای بی پناه می خندید

شرمناک و پر از نیازی گنگ

با نگاهی که رنگ مستی داشت

در دو چشمش نگاه کردم و گفت:

"باید از عشق , حاصلی برداشت"

سایه ای روی سایه ای خم شد

در نهانگاه راز پرور شب

نفسی روی گونه ای لغزید

بوسه ای شعله زد میان دو لب

گویا فروغ هم شبی همانند شب من , گذرانده بود :)

31.دست های منو ول نکن که تعادل ندارم

 شبیه کسی شده ام که لبه جدول راه می رود و تعادلش به یک فوت بند است. با کوچکترین حرفی یا واکنشی یا اتفاقی , فرو می ریزم . همه تعادلم بهم می ریزد. آرامشم را از دست میدهم. عصبی و پرخاشگر میشوم و یا احساساتم جریحه دار میشود و  بغض پیله می کند به گلویم. دست آخر هم برای آرام کردن خود به دوش حمام و صدای آب پناه می برم. از لحظه ورودم به حمام , بغضم می ترکد و اشک می ریزم و آنقدر زیر دوش آب می نشینم و سرم را بقل می کنم تا همه دلتنگی ها و بغض ها و تنهایی ها و حس های بد درونم به اشک تبدیل شوند و بیرون بریزند. 

 شاید هم برای این است که عاشق این آهنگ شده ام:"دست های من و ول نکن که تعادل ندارم" و من واقعا تعادل ندارم..

این به هم ریختگی درونی را اصلا دوست ندارم. مدام با خودم تکرار می کنم که تو قوی هستی. تو قوی هستی! ولی باید قبول کنیم که حتی قوی ترین زنان تاریخ هم در خلوت خودشان , اوقاتی را داشته اند که احساس ضعف و تزلزل بکنند. و گاهی شاید این به خاطر از دست دادن احساس امنیت باشد! حالا می تواند امنیت هر چیزی باشد. امنیت جانشان. امنیت مالشان. امنیت احساس و عشقشان!

بیشترین چیزی که من را اذیت می کند متزلزل شدن امنیت عشق و احساسم است. اعتراف می کنم که در این یک مورد حسابی ضعیف شده ام. شاید هم شکست ثبت شده در ناخودآگاهم باعث بروز این گونه مشکلات می شود؟! چرا نمیشود یک پاک کن دست بگیرم و تمامش را پاک کنم! چرا مغزم یک دکمه ی ریست ندارد تا این ناخودآگاه مسخره , انقدر ضعیفم نکند؟

به گوشی اش زنگ می زنم. معلوم است که حسابی سرش شلوغ است. صدای صحبت و خنده های دو سه تا از کارمند های خانومش را که با همدیگر حرف می زنند, می آِید. یک دفعه تمام سیستم های مغزی ام از کار می افتند و هنگ می کنم! تلاش می کنم فقط به صدای فرهاد گوش بدهم ولی نمی شود. صدایشان بیشتر از این هاست که بتوانم بی خیالشان بشوم. مکالمه ی کوتاهمان تمام میشود و بلافاصله دست هایم قفل گوشی را باز می کنند و می روند توی برنامه تلگرام برایش تایپ می کنند:"اون کارمندای دخترت میدونن که تو نامزد داری؟ میدونن که قلبت رو دادی به من؟" بعد هم چشم هایم خیره میماند روی صفحه گوشی! دست هایم تقریبا دارد می لرزد. مغزم هنوز شروع به کار نکرده است. انگار قصد هم ندارد که کار کند... 

می فهمد که بهم ریخته ام. در این موارد خوب درکم می کند. سریع متوجه میشود که داستان از چه قرار است و تمام تلاشش را می کند که آرامم کند. پیشنهاد می کند که هر وقت خواستم سرزده به شرکت بروم. و من همچنان سکوت کرده ام و خیره به صفحه گوشی ام نگاه می کنم. مغزم همچنان فریز شده است و انگشتانم روی هوا ماسیده اند و جان ندارند. برایش می نویسم:"من شک ندارم که سرزده بیام. من با دعوت میام" می نویسد:"همین الان دعوتی. پاشو یه آژانس بگیر بیا اینجا" مغزم کم کم دارد شروع به کار می کند. بله! حسابی هم دارد سرزنشم می کند که چه کاری ست کرده ای ؟که اصلا چت شده است تو؟ که میشود تمامش کنی ؟ و من بغض کرده ام.

 باز هم دارد برایم می نویسد و دوست دارد خیالم را راحت کند. دوست دارد آرامم کند. میدانم الان نگران و ناراحتش کرده ام. میدانم که دوست دارد نگران این چیزها نباشم ولی چه کنم؟ زن است دیگر...! خیالش را راحت می کنم که خوبم. باور می کند! حداقل این گونه وانمود می کند که باور کرده است..

از پنجره اتاقم زل میزنم به رفت و آمد ماشین ها.. همان بغضی که به گلویم پیله کرده می شکند و اشک هایم روانه میشوند... دوست ندارم این حس و حالم را. به روشویی میروم و صد بار آب یخ به صورتم می پاشم تا تمام شود این بغض لعنتی. اما نمی شود..

انگار باز هم حمام لازم میشوم! آنقدر زیر دوش می نشینم و گریه می کنم تا همه چیز به حالت عادی خودش بازگردد. تعادلم را به دست می آورم و می آیم می نشینم پای وبلاگم و برایتان می نویسم.

کاش این روزها تمام شوند!

زود... خیلی زوووووود!

30.اینجا جنگل است؟

از جلوی برج های نیمه کاره ی مثلثی شکل عبور می کنیم. نگاهم خشک می شود روی پنجره هایش و خانه های خالی از سکنه اش. دلم خیلی میگیرد. این برج های نیمه کاره الان نزدیک به ده سال است که همین شکلی مانده اند. دلم برای کسانی که این خانه ها را پیش خرید کرده اند یا در این پروژه سرمایه گذاری کرده اند کباب میشود. خانواده هایی که ذره ذره پول هایشان را روی هم گذاشته اند. از تمام خوشی ها و تفریحاتشان زده اند تا پول خانه رویاییشان را جور کنند . لابد زمانی هم که موفق به پیش خرید این واحد ها شدند , به دوست و آشنا و فامیل کلی شیرینی دادند و خوشحال بودند. حتی معلوم نیست که چند بار آن خانه را در خواب خود دیده اند. برای رنگ دیوارهایش نقشه کشیده اند. برای دیزاینش برنامه ریزی کرده اند. و یک دفعه خبر به گوششان رسیده است که دوست عزیز تمام پول ها را برداشته و فرار کرده و حالا شما مانده اید و واحد های نیمه کاره تان! دستتان هم به هیچ جا بند نیست. آن وقت هر چند وقت یک بار از جلوی این برج هایی که حالا تبدیل به آینه ی دق شده اند عبور می کنند و آه می کشند برای تمام خیال های خوششان. برای تمام رویاهایشان..

نه راه پس دارند و نه راه پیش!

خیلی ها همه زندگیشان همان یک واحد نیمه کاره آن برج های نیمه کاره است و حالا مجبورند که بروند در بدترین شرایط ممکن مستاجر باشند و منت صاحب خانه را بکشند و هر سال هم معضل خانه به دوشی را تحمل کنند!

نمی دانم واقعا نمی دانم چطور بعضی پول ها از گلوی بعضی آدم ها پایین می رود؟

چطور می توانند یک لقمه اش بکنند و یک آب هم رویش در حالیکه میدانند این حق آن ها نیست. بروند در فلان آپارتمان لوکسشان در پاریس یا لندن یا نیویورک یا هر جای دیگر دنیا لم بدهند و اصلا فکرش را هم نکنند که چه بلایی بر سر آن خانواده های بدبخت ایرانی آمده است؟

تازه باید دعا کنیم که هر واحد را فقط به یک نفر فروخته باشند و گندش درنیاید که هر واحد را به 5 یا 6 نفر فروخته اند.

چرا آدم ها دارند از قانون جنگل پیروی می کنند و این گونه دل و روده ی همدیگر را بیرون می کشند؟ صد رحمت به قانون جنگل! اینجا از جنگل هم جنگل تر است. حس میکنم شیرها و ببرها و پلنگ ها از ما آدم ها خیلی زیاد می ترسند!!! :|

داستانی خواندم که پلنگی آهوی بارداری را شکار می کند و بعد از دریدن شکمش , متوجه این قضیه میشود! تمام تلاشش را می کند تا بچه را به درون شکم مادرش برگرداند ولی متوجه میشود که تلاشش بی نتیجه است و هر دوی آن ها مرده اند. به گوشه ای میرود و در حال تماشای افتضاحی که به بار آورده است , سنگ کوب می کندو میمیرد. می گویند آن پلنگ بر اثر فشار روحی سکته قلبی کرده است :(

بعد آن وقت این اقایان میدانند چند زن باردار از شنیدن خبر دردناک فرار آن ها و به باد رفتن پول هایشان, بچه شان افتاده است؟!

میدانند و به یک ورشان نیست؟

گاهی از انسان بودنم خجالت می کشم!

نام وبلاگ

دوست دارم یک اسم خاص و ویژه برای وبلاگم بگذارم.

چند روز است که فکرم را درگیر کرده است

پیشنهادی دارید آیا؟