32.اولین بوسه

هنوز وقت داشتم می توانستم بیرون باشم. هنوز فرصت داشتم که کنارش باشم. وقتی به ساعت اشاره کرد و گفت:"دیرت نشه؟" گفتم :"نه من تا 9 وقت دارم" لبخند زد و با هیجان نگاهم کرد:"ینی دوست داری بیشتر پیشم باشی؟" چه خوب که انقدر زود می گیرد. از همان معدود مردهایی ست که حرف های نگفته ات را از پس چشمانت و کلماتت می خواند. از همان هایی که مجبور نیستی جز به جز برایش توضیح بدهی تا بفهمد! از چشم هایت همه چیز را می خواند. لبخند زدم و با سر حرفش را تایید کردم. دوست نداشتم آن روز تمام شود. بماند که چقدر به خودم سقلمه زدم که جمع کن خودت را بابا! ولی جمع نمی شد خودم و این واقعا دست خودم نبود. باید اول سراغ ماشینش می رفتیم که در جای دیگری بود. زمان رد شدن از خیابان, من را پشتش خودش حفاظت می کرد. از من فاصله داشت. حس می کردم نمی خواهد احساس ناامنی بکنم. و قلب من به سمت جلو هولم میداد و بی اختیار دستم دور بازویش پیچید... 

حس کردم که نفسش برای چند ثانیه درون سینه اش حبس شد. مکث چند ثانیه اش را فهمیدم و به روی خودم نیاوردم. نمی دانستم و نمی خواستم بدانم که کارم درست است یا نه . تصمیم داشتم همان کاری را بکنم که آرامم می کند. که به نظرم قشنگ می آید. که دلم می خواهد! او هم گویا تصمیم داشت به روی خودش نیاورد.  آن طرف خیابان با لبخند نگاهم کرد. معنی نگاهش را فهمیدم. لبخند از لبش محو نمی شد. می دانستم که برای او هم قشنگ بوده ولی مدیونید اگر تصور کنید که به روی خودم آوردم. آنچنان برخورد می کردم که انگار اصلا هم از روی قصد بازویش را نگرفته ام:))

رفتیم سفره خانه سوگلی! از همان جا شدم سوگلی اش...

...

تصمیم داشت خیابان گردی کند. ثانیه ها کش آمده بودند. صدای نفس هایم را می شنیدم. صدای نفس های او را هم!

خیابان گردی تبدیل به کوچه گردی شد و به انتهای یک کوچه بن بست و خلوت و تاریک ختم شد. میدانستم دارد چه اتفاقی می افتد و می خواستم که آن اتفاق بیافتد.. همه جا تاریک بود. نور ماه روی صورتش تابیده بود. با همان نور ماه می توانستم چهره اش و برق چشم هایش را ببینم. دستانم را بوسید!

سرم را تا جایی که می توانستم پایین گرفته بودم. شرم بود؟ حیا بود؟ نمی دانم ولی هر چه که بود نفسم را بند آورده بود. نیروی عجیبی قلب مرده ام را زنده کرده بود . صدایش قلبم را می شنیدم و صدای نفس هایم را...و نفس هایش را! تمام وجودم منتظر آن لحظه بود. تمام مقدمه چینی ها و مراسماتمش برایم جذاب و خواستنی بود. دوست داشتم بگویم من که میدانم چه می خواهیم! دوست داشتم بگویم داری خاک مردگی را از روی صورتم کنار می زنی ! دوست داشتم در چشمانش نگاه کنم..

آن شب , شب من و دلم بود. پس نگاهش کردم..

در دو چشمش گناه می خندید

بر رخش نور ماه می خندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله ای بی پناه می خندید

شرمناک و پر از نیازی گنگ

با نگاهی که رنگ مستی داشت

در دو چشمش نگاه کردم و گفت:

"باید از عشق , حاصلی برداشت"

سایه ای روی سایه ای خم شد

در نهانگاه راز پرور شب

نفسی روی گونه ای لغزید

بوسه ای شعله زد میان دو لب

گویا فروغ هم شبی همانند شب من , گذرانده بود :)