31.دست های منو ول نکن که تعادل ندارم

 شبیه کسی شده ام که لبه جدول راه می رود و تعادلش به یک فوت بند است. با کوچکترین حرفی یا واکنشی یا اتفاقی , فرو می ریزم . همه تعادلم بهم می ریزد. آرامشم را از دست میدهم. عصبی و پرخاشگر میشوم و یا احساساتم جریحه دار میشود و  بغض پیله می کند به گلویم. دست آخر هم برای آرام کردن خود به دوش حمام و صدای آب پناه می برم. از لحظه ورودم به حمام , بغضم می ترکد و اشک می ریزم و آنقدر زیر دوش آب می نشینم و سرم را بقل می کنم تا همه دلتنگی ها و بغض ها و تنهایی ها و حس های بد درونم به اشک تبدیل شوند و بیرون بریزند. 

 شاید هم برای این است که عاشق این آهنگ شده ام:"دست های من و ول نکن که تعادل ندارم" و من واقعا تعادل ندارم..

این به هم ریختگی درونی را اصلا دوست ندارم. مدام با خودم تکرار می کنم که تو قوی هستی. تو قوی هستی! ولی باید قبول کنیم که حتی قوی ترین زنان تاریخ هم در خلوت خودشان , اوقاتی را داشته اند که احساس ضعف و تزلزل بکنند. و گاهی شاید این به خاطر از دست دادن احساس امنیت باشد! حالا می تواند امنیت هر چیزی باشد. امنیت جانشان. امنیت مالشان. امنیت احساس و عشقشان!

بیشترین چیزی که من را اذیت می کند متزلزل شدن امنیت عشق و احساسم است. اعتراف می کنم که در این یک مورد حسابی ضعیف شده ام. شاید هم شکست ثبت شده در ناخودآگاهم باعث بروز این گونه مشکلات می شود؟! چرا نمیشود یک پاک کن دست بگیرم و تمامش را پاک کنم! چرا مغزم یک دکمه ی ریست ندارد تا این ناخودآگاه مسخره , انقدر ضعیفم نکند؟

به گوشی اش زنگ می زنم. معلوم است که حسابی سرش شلوغ است. صدای صحبت و خنده های دو سه تا از کارمند های خانومش را که با همدیگر حرف می زنند, می آِید. یک دفعه تمام سیستم های مغزی ام از کار می افتند و هنگ می کنم! تلاش می کنم فقط به صدای فرهاد گوش بدهم ولی نمی شود. صدایشان بیشتر از این هاست که بتوانم بی خیالشان بشوم. مکالمه ی کوتاهمان تمام میشود و بلافاصله دست هایم قفل گوشی را باز می کنند و می روند توی برنامه تلگرام برایش تایپ می کنند:"اون کارمندای دخترت میدونن که تو نامزد داری؟ میدونن که قلبت رو دادی به من؟" بعد هم چشم هایم خیره میماند روی صفحه گوشی! دست هایم تقریبا دارد می لرزد. مغزم هنوز شروع به کار نکرده است. انگار قصد هم ندارد که کار کند... 

می فهمد که بهم ریخته ام. در این موارد خوب درکم می کند. سریع متوجه میشود که داستان از چه قرار است و تمام تلاشش را می کند که آرامم کند. پیشنهاد می کند که هر وقت خواستم سرزده به شرکت بروم. و من همچنان سکوت کرده ام و خیره به صفحه گوشی ام نگاه می کنم. مغزم همچنان فریز شده است و انگشتانم روی هوا ماسیده اند و جان ندارند. برایش می نویسم:"من شک ندارم که سرزده بیام. من با دعوت میام" می نویسد:"همین الان دعوتی. پاشو یه آژانس بگیر بیا اینجا" مغزم کم کم دارد شروع به کار می کند. بله! حسابی هم دارد سرزنشم می کند که چه کاری ست کرده ای ؟که اصلا چت شده است تو؟ که میشود تمامش کنی ؟ و من بغض کرده ام.

 باز هم دارد برایم می نویسد و دوست دارد خیالم را راحت کند. دوست دارد آرامم کند. میدانم الان نگران و ناراحتش کرده ام. میدانم که دوست دارد نگران این چیزها نباشم ولی چه کنم؟ زن است دیگر...! خیالش را راحت می کنم که خوبم. باور می کند! حداقل این گونه وانمود می کند که باور کرده است..

از پنجره اتاقم زل میزنم به رفت و آمد ماشین ها.. همان بغضی که به گلویم پیله کرده می شکند و اشک هایم روانه میشوند... دوست ندارم این حس و حالم را. به روشویی میروم و صد بار آب یخ به صورتم می پاشم تا تمام شود این بغض لعنتی. اما نمی شود..

انگار باز هم حمام لازم میشوم! آنقدر زیر دوش می نشینم و گریه می کنم تا همه چیز به حالت عادی خودش بازگردد. تعادلم را به دست می آورم و می آیم می نشینم پای وبلاگم و برایتان می نویسم.

کاش این روزها تمام شوند!

زود... خیلی زوووووود!