21. فقط برویم! باشه؟!

هندزفری هایم را توی گوشم می کنم و آهنگ غمگین و آرام می گذارم. خیلی وقت است که آهنگ غمگین گوش نداده ام. انگار مغزم توانایی اش را نداشت. ترانه غمگین , می توانست به راحتی و در کمتر از چند دقیقه , من را از پا دربیاورد... دیگر اختیار اشک هایم از دستم خارج می شد. نمی کشیدم!

اما حالا انگار تمام سلول هایم این اهنگ های آرام و غمگین را می طلبد. خوب است.. انگار اعصابم قوی شده است. روی تختم دراز می کشم!

به سقف زل زده ام...

مغزم خالی میشود. خلا... 

فکر میکنید خلا وحشتناک است!؟ نع! خیلی خوب است... انگار مغزت وزن ندارد. سنگین نیست! غصه ندارد. هیچی ندارد! معلق است. تا به حال سر خودتان را داخل آب کرده اید؟ یا شده که بروید و کف استخر بنشینید و چشمهایتان را ببنیدید؟

همه صداها خفه به گوشتون می رسد... انگار در دنیای دیگری هستید و کسی نمی تواند حباب درونتون را بشکافد و به حریمتان وارد شود. حس امنیت و خلا! خلا چیز خوبی است. گاهی باید کلی تلاش کنم تا به خلا برسم. آنقدر که کلی فکر ریز و درشت توی مغزم وول می خورند اما حالا خلا! سقف برایم یک صفحه سفید با وسعت بی انتها می شود...

دوست دارم خیال ببافم. از آن خیال هایی که حالم را خوب می کند..

این آهنگ دارد دیوانه وار با روان بازی می کند: 

بی تو دستام سرده سرده/ بی تو چشمام گریه کرده/بی تو سردرد و جنون/ بی تو بارون و خزون

چشم هایم را می بندم! دوست دارم خیال ببافم! دوست دارم خیال ببافم! خیال...

کوله ام را برمیدارم ! همان کوله ای که تمام مایحتاج اولیه و وسیله های مورد علاقه ام رادرونش جای داده ام. کوله ام قطعا از آن کوله کوچولو ها نیست! هم قد خودم میشود. حالا شاید کمی کوتاهتر... 

از وسیله هایی که دوستشان دارم , میتوانم بهتمام هدیه هایی  که برایم گرفته و حتا تمام گل هایی که دریافت کرده ام و خشکشان کرده ام , اشاره کنم همه را برمیدارم... کیتی هایم را هم برمیدارم. شاید بچگانه باشد ولی من کیتی را دوست دارم حتی بیشتر از بچه ها. مدارکم را هم برمیدارم. سرم را از در اتاق بیرون می کنم تا ببینم کسی حواسش به من هست؟ نه انگار کسی نیست. همه مشغول کار خودشان هستند. خوب است.. به سمت در میروم! کتونی هایم را برمیدارم. همان کتونی بنفش هایی که خودش برایم گرفته. عاشقشان هستم!

حتی از آسانسور هم استفاده نمی کنم تا صدایش توجه کسی را به من جلب نکند, با آن آهنگ مسخره اش که وقتی جلوی در واحد باز میشود , در کل راهرو پخش میشود!!!

پله بهتراست. پاورچین پله ها را پایین میروم و از دم در تا سر کوچه بی وقفه میدوم. سرکوچه منتظرم است. دست به سینه ایستاده و دارد تماشایم می کند. مثل همیشه.. دیگر نگران چیزی نیستم. نگران نیستم دایی که تقریبا همسایه ی ماست و یا سوپر سرکوچه که بابا را می شناسد و یا آن خانم چادری که شاید دوست مامان من باشد, ما را ببیند, بی هیچ قیدی, خودم را در آغوشش رها می کنم. وای! چه حس لذت بخشی... محکم همدیگر را به آغوش می کشیم.. شاید باورتان نشود. شاید برایتان حس غریبی باشد. شاید من را نفهمید ولی این نقطه و این لحظه برای من آخر دنیاست! جایی که میدانم بهتر از آن نیست... انگار شبیه یک جور پرواز است. شبیه همان خلا! همان بی وزنی! که به هیچ چیز فکر نمی کنی و در قید هیچ چیزی نیست. حتی جاذبه هم نمی تواند به تو غلبه کند...آغوشش برای من ینی همین قدر شگفت انگیززز!

سوار ماشین میشویم. صدای رادیوی ماشین بلند است! کمش می کنم :))

می گویم: بریم؟

-کجا؟

دور...دور... خیلی دووووور...دوست دارم آنقدر دور باشد که آدم ها تمام شوند, جاده ها هم تمام شوند, اصلا دوست ندارم سفرمان تمام شود! همین طور برویم! برویم! فقط برویم!!! باشه؟!