12.

روی صندلی چوبی لهستانی ام نشسته ام , هوا ابری ست. بغض دارد... هوای شهریور است دیگر.. شهریوری که بوی پاییز را در تمام شهر پراکنده است. بوی خاک نم خورده , بوی باد , بوی باران..

خانه ما بالکن زیبایی دارد, هوا که بوی پاییز می گیرد , میز و صندلی چوبی مان را می گذاریم داخل بالکن. بعد می نشینیم کنار گل و گیاه های زیبای مان , دو فنجان چای زعفرانی و داغ برای هم میریزیم , یک برش از کیکی را هم که صبح درست کرده ام , می گذاریم روی میزمان. فانوس های بالکن را روشن می کنیم. آخر هوا ابریست . تماشای سوسو زدن شمع های داخل فانوس ها , چشم نواز و گرمابخش است.

روبرویم , نفس جان نشسته . با همان چهره دوست داشتنی و لبخند مهربانش . موهایش را ژل نزده. من گفتم که ژل نزند. وقتی موهایش روی پیشانی اش می ریزد , همانند پسربچه ها شیرین می شود. آنقدر که راه به راه لپش را می کشم . البته کشیدن لپ هایش , بهانه ای بیش نیست. هدف اصلی بوسیدن لب هایش می باشد.

بغض اسمان می ترکد..

اولین قطره های باران بزرگ هستند . می زنند به سر و صورت گل و گیاهای مان, بوی خاک باران خورده , همه جا را می گیرد. باد قطره ها را به سر و صورت ما هم می زند. چشمهایم را می بندم و اجازه می دهم حسابی نوازشم کند. آخر مدت هاست که منتظر این صحنه بوده ام. تا قبل از این باران , تماما شاهد تنهایی ها و بی قراری هایم بوده است. اما اکنون , نفس جان روبه رویم نشسته , صدایش گوش هایم را پر می کند:"عاشقتم" و لبانش , گونه ام را . دستانش را دور گردنم می اندازد و صورتش را به صورتم می چسباند. صدای باران هر لحظه بلند تر و بلندتر می شود. ملودی طبیعت است. ملودی زیبا و آرام بخش. میداند که من در کنار نفس جانم هستم.

با هم لبه ی بالکن خانه مان می ایستیم , دستانمان را بیرون دراز می کنیم , انگار می خواهیم سهم بیشتری از قطره های باران و رحمت خداوند داشته باشیم. انگار می خواهیم زندگی را بقل کنیم..

حسابی که خیس شدیم , دوباره روی صندلی هایمان می نشینیم , چای زعفرانی مان را می نوشیم و کیک می خوریم. به هم خیره نگاه می کنیم . لبخند می زنیم و دوباره چای می نوشیم..

صدای باران همچنان بلند و بلندتر ادامه دارد... بوی خاک همه جا را گرفته. انگار دارد سردمان می شود...