دنیای ما..
نوشتن را دوست دارم , آنقدر که آرامم می کند! مثل آب روی آتش :)
دنیای ما..
نوشتن را دوست دارم , آنقدر که آرامم می کند! مثل آب روی آتش :)درباره من
آدمها خیلی متفاوت , نسبت به همدیگر زندگی می کنند.. بعضی ها , ارام و بدون هیچ دغدغه و بالا بلندی ,... اصلا انگار به دنیا آمده اند تا بر روی یک خط مستقیم , آرام و بی دغدغه حرکت کنند تا به آخرش برسند! خیلی هم سوسول و نازک نارنجی هستند. اصلا نمی شود باهاشان شوخی جدی هم کرد!
بعضی های دیگر , عین خمیر نانوایی , خوب ور آمده اند.. انقدر که مشت و لگد روزگار خورده اند و تاب آورنده اند و ادامه داده اند! حتا گرمای تنور هم از رویشان نمی برد. عقیده دارند که انسان آمده تا ساخته شود. خب ساخته شدن هم که الکی الکی نیست؟! هست؟! نه نیست دیگر... یه کم مشت و لگد و عذاب لازم دارد.. یک مقدار دغدغه و مسئله که حلش کند ! تمام مصیب هایی که البته از دید دیگران مصیبت است , برایش نوش است! خوشحال است که نازک نارنجی و لوس نیست! همچین جنبه ی بالایی هم دارد..
بعضی های دیگر هم که مشت و لگد روزگار انقدر شدید است که بندگان خدا وا میروند و ... دیگر چیزی برای ادامه زندگی نمی ماند! اصلا دیگر همچین ادمهای وا رفته ای را نمی شود گذاشت داخل تنور!
من از دسته آدم های میانه هستم! نه نازک نارنجی! نا وارفته و ناامید...
بابت تمام تجربیاتم , تاوان داده ام ! سختی کشیده ام.. ولی بابتش خوشحالم ! چون از من کسی را ساخته که خودم دوست میدارم.. نه اینکه فکر کنید مشت و لگد روزگار تمام شده هااا! خیر.. همچنان ادامه دارد و خواهد داشت! اگر نباشد که زندگی زندگی نمیشود. ما هم ساخته نمی شویم..
همیشه برای یک زندگی ایده آل , هیجان لازم است .. حتا اگر هیجانش یک مقدار اشک درآر باشد ;)
ادامه...
6.
این روزها در مرز بین خواب و بیداری حرکت می کنم!
به این صورت که میدانم بیدارم! ولی حس می کنم همه چیز خواب است.. انگار دنیای اطرافم را از پشت یک پرده توری سفید نازک می بینم! همه چیز در هاله است!!! هر چقدر هم که چشمانم را می مالم و باز و بسته می کنم , فایده ندارد!!!
انگار در این دنیا زندگی نمی کنم! همه چیز مبهم است و تلاش هم نمی کنم که برایم واضح شود...
فاز بی خیالی؟! یا افسردگی؟!!!
شاید هم خسته ام! شاید از نظر جسمی.. شاید هم روحی ؟!
یاد آن روزها افتادم که نمی خندیدم, زل میزدم به گوشه ای و ساعت ها مات می ماندم..
اما الان خوبم! اخر نفس جان را دارم..میخندم! با خنده اش می خندم! یا ته دلم قنج می رود برای امروز ساعت 4 بعد ازظهر..
کاش همه چی خوب پیش برود! کاش دنیایمان خراب نشود..
همان دنیای قشنگی که در اوج بی کسی و دلتنگی و تنهایی مرا درونش پرت کرد..
انقدر قشنگ که در اوج بیچارگی هایم , لبخند می زدم!
می دانستید نفس جان , جادو می کند؟ بله! جادو می کند.. خوب هم این کار را بلد است..
در کتابی خوانده ام , پرش های بزرگ , ترس های بزرگ را بهمراه دارند. همان ترس هایی که اخر سر هم کار خودشان را می کنند و نمی گذارند پریدن را بیاموزی.. همان ترسی که باعث می شود درجا بزنی و به هیچ جا نرسی..
راستش من دلم پریدن می خواهد !
می پرم...
کائنات عزیز! گوشت با من است؟ می نویسم که بماند! من میپرمممم! به زودی..
ترس عزیز؟! بی زحمت کاسه کوزه ت را جمع کن برو جلوی پرواز کس دیگری را بگیر... زورت به من نمی رسد..
میدانم که اگر نپرم , خواهم گندید!