دنیای ما..
نوشتن را دوست دارم , آنقدر که آرامم می کند! مثل آب روی آتش :)
دنیای ما..
نوشتن را دوست دارم , آنقدر که آرامم می کند! مثل آب روی آتش :)درباره من
آدمها خیلی متفاوت , نسبت به همدیگر زندگی می کنند.. بعضی ها , ارام و بدون هیچ دغدغه و بالا بلندی ,... اصلا انگار به دنیا آمده اند تا بر روی یک خط مستقیم , آرام و بی دغدغه حرکت کنند تا به آخرش برسند! خیلی هم سوسول و نازک نارنجی هستند. اصلا نمی شود باهاشان شوخی جدی هم کرد!
بعضی های دیگر , عین خمیر نانوایی , خوب ور آمده اند.. انقدر که مشت و لگد روزگار خورده اند و تاب آورنده اند و ادامه داده اند! حتا گرمای تنور هم از رویشان نمی برد. عقیده دارند که انسان آمده تا ساخته شود. خب ساخته شدن هم که الکی الکی نیست؟! هست؟! نه نیست دیگر... یه کم مشت و لگد و عذاب لازم دارد.. یک مقدار دغدغه و مسئله که حلش کند ! تمام مصیب هایی که البته از دید دیگران مصیبت است , برایش نوش است! خوشحال است که نازک نارنجی و لوس نیست! همچین جنبه ی بالایی هم دارد..
بعضی های دیگر هم که مشت و لگد روزگار انقدر شدید است که بندگان خدا وا میروند و ... دیگر چیزی برای ادامه زندگی نمی ماند! اصلا دیگر همچین ادمهای وا رفته ای را نمی شود گذاشت داخل تنور!
من از دسته آدم های میانه هستم! نه نازک نارنجی! نا وارفته و ناامید...
بابت تمام تجربیاتم , تاوان داده ام ! سختی کشیده ام.. ولی بابتش خوشحالم ! چون از من کسی را ساخته که خودم دوست میدارم.. نه اینکه فکر کنید مشت و لگد روزگار تمام شده هااا! خیر.. همچنان ادامه دارد و خواهد داشت! اگر نباشد که زندگی زندگی نمیشود. ما هم ساخته نمی شویم..
همیشه برای یک زندگی ایده آل , هیجان لازم است .. حتا اگر هیجانش یک مقدار اشک درآر باشد ;)
ادامه...
4.
روزگاری بود که در تمام لحظه های سخت زندگی ام , همان موقع ها که از همه می بریدم, در خیال خودم به گوشه دنجی پناه می بردم. گوشه ای که خیلی دنج تر از این حرف ها بود و البته بسیار دوست داشتنی..
پنجره ی چوبی نیمه بازی که سر تا پای دیوار را در برگرفته . همراه با پرده توری سفید و نازکی که با نوازش باد , بالا و پایین می رود و گاهی پف میکند و گاهی هم از پنجره به بیرون سرک می کشد! دقیقن پشت آن پنجره, یک میز چوبیکوچک که قدر یک بشقاب کیک شکلاتی و یک فنجان قهوه جا داشته باشد و یک صندلی چوبی لهستانی قرار داشت..
و من دقیقن روی همان صندلی چوبی لهستانی لم داده بودم و قهوه ام را می خوردم و از بوی خاک باران خورده و هوای نمناکی که باد به درون خانه ام می اورد لذت می بردم و به گذشته ی نه چندان زیبایم می اندیشیدم و نقشه هایم برای آینده های زیبا..
این فکر و این تصویر , بی نهایت زیاد آرامم می کرد..
همان موقع که تصمیم گرفتم , تنها باشم , برای ساختن این خیال زیبا و ارام , قدم پیش گذاشتم!
اما حالا ...
وقتی دلم میگیرد و از زمین و زمان می برم و دلم گریه می خواهد , باز هم همان تصویر قشنگ و پنجره و پرده و میز و صندلی و آن فضای خیس و باران خورده را تصور می کنم ! فقط یک تفاوت بزرگ با تصویر قبلی دارد! در تصویر جدیدم , به جای یک صندلی چوبی لهستانی , دو تا صندلی چوبی لهستانی , در دو طرف میز قرار دارد! و آن یکی صندلی محل نشستن نفس جان است!
نفس جان که شده همه زندگی ام!
دوست دارم همین قدر آرام و زیبا در کنارش نفس بکشم و زندگی را زندگی کنیم...
دستانم را بگیرد و با آن چشمان پاکش که پاکی قلبش را هر لحظه فریاد می زنند , به من خیره شود! لبخند های عاشقانه و زیبا با هم رد و بدل کنیم و در آن لحظه از تمام مشکلاتمان چشم پوشی کنیم.. از همه اش!
میدانم که لازم نیست تلاش زیادی کنیم! چراکه وقتی کنار هم هستیم , تقریبا مغزمان کار دیگری جز عشق ورزیدن بلد نیست!!!
دلم دنیا دنیا آرامش می خواهد, در کنار وجود نازنینش..
خیلی قشنگ بود مثل تمام متن هایی که تا حالا ازت خوندم
مرسی که خوندی :*
امیدوارم لحظه های شیرینی رو کنار هم سپری کنید
ممنون عزیزم
ای جاااااااااااااانم نازی
قلم زیبایی دارید. امیدوارم دنیا دنیا ارامش در کنار نازنینش داشته باشید.
مرسی
ممنون از لطفتون