3.

زمانی که به سن تکلیف رسیدم, شعف و شادمانی مرا کشت دقیقا! آنقدر که خوشحال بودم و عجله داشتم که روسری به سرم کنم و مانتو تنم کنم و... هر چه مامان و بابا اصرار می کردند که تو هنوز بچه ای دختر؟!!! بزرگ تر که بشوی , انقدر سرت می کنی این روسری ها را که خسته می شوی! ولی مگر گوش من بدهکار بود؟! دوست داشتم خانوم شوم و اولین گام در پروسه خانوم بودن در دید من , روسری به سر کردن و مانتو تن کردن بود..

اولین روسری که با اصرار برایم خریدند را یادم نمی رود! ظاهر زیبایی داشت ها ولی به روی من نمیامد! بعد از خرید روسری هم رفتیم خانه عمه جان! آنجا هم که همه از من بزرگتر بودند و خلاصه کلی مسخره م کردند!! ولی من خیلی مصمم روسری ام را  روی سرم نگه داشتم و خطاب به پسرعمه های گرامی ام گفتم که : من بزرگ شده ام و شما نامحرم هستید! اما آن روسری لعنتی به صورت من نمی آمد خب!!! بماند که به روی خودم نمی اوردم و تمام تلاشم را می کردم که تا به خودم بفهمانم که خوب است! روسری خوب است و تو باید سرت کنی...

البته این عادت ِ به خود فهماندن را همین الان هم دارم! عادت خوبی است..

این ها را گفتم تا بگویم از حس وصف ناپذیر جریان باد در لابه لای موهایم..

حسی که مدت ها بود فراموشش کرده بودم! مدت ها بود که موهایم را به جریان باد نسپرده بودم و از رقص موهایم در دست باد لذت نبرده بودم!

اولین بار که این حس زیبا برایم یادآوری شد , در سفرم به یکی از کشورهای همسایه بود!

و دیروز هم در پارک مخصوص بانوان , زمانی که با دوست جانم قدم می زدیم و نیمه بادی می وزید و گیسوان ما را به رقص در می آورد , لذت این احساس را مزمزه کردم..

دوست داشتم به جای نسیم گرم ملایمی که گه گاه می وزید , باد شدیدی وزیدن می گرفت و من با موهای عزیزم , خلاف جهت باد می دویدم و فریاد خوشحالی سر میدادم!

یک همچین حس و انرژی مثبتی را در درونم زنده می کرد..

حیف که خیلی کم و به ندرت تجربه اش می کنم!